0 0 0000

Türkiye'deki temel çelişki

Türkiye, Hrant Dink'i öldüren(ler)in, kurşunları aslında kendisine (bugünkü istikrarına ve gelecekteki refahına) kustuğunu bu defa anladı; bereket anladı... Dün neredeyse bütün gazeteler hem hisli hem de akıllı değerlendirmelerle çıktı; televizyon ekranlarında -neredeyse istisnasız- suikatın hedefinin Türkiye olduğunu vurgulayan yorumlar yapıldı.

Bu önemli bir gelişme...

Kendime pay çıkarmak istemem, ama bir gerçeğe işaret etmek de benim görevim: Hrant Dink'le ilgili en duygu yüklü manşeti Yeni Şafak atmıştı dün: 'Hrantımıza Kıydılar'... Lâfı eğip bükmeden, araya farklılığı vurgulayıcı bir mesafe koymadan, öylesine mâsum bir doğallık içerisinde, 'Hrantımız' diyebildi Yeni Şafak...

Aşağıda okuyacağınız satırlar da Yeni Şafak yazarlarının dün sütunlarına yansıttıkları samimi hisler... Hangi satırların kime ait olduğu merakını ortadan kaldıracak kadar birbirine yakın hisler bunlar:

“Can evimden vuruldum. Bir dostumu, Hrant Dink'i kaybettim, onu katlettiler. Yazı yazacak halim yok mecalim yok. Üzüntüm ve öfkem arasında sıkışmış bir haldeyim. / Öldürenlere, sevinenlere lânet olsun!”

“Doğu Konferası'ndan arkadaşım, Ortadoğu yollarından yoldaşım Hrant Dink katledildi. / Ne diyeceğimi bilemiyorum. / İçim yanıyor. // Ermeni'ydi. / Bu ülkenin çocuğuydu. / Bu ülkeye bağlıydı. / 1915'i elbette büyük bir acıyla anmakla beraber, o acıya asla yenik düşmedi; 1915 kâbusunun Ermenileri ve Türkleri esir almasına gönlü asla razı olmadı; o kâbusun aşılması ve bu ülkenin rahatlaması için elinden gelen her şeyi yaptı. // Ne söylediyse, ne yazdıysa bu ülkenin selâmeti için söyledi ve yazdı.”

“Ömrünü, zihnini ve nihayet hayatını Türkiye'nin ilerlemesi, büyümesi ve demokratikleşmesine adayan bir özgür beyin. Türkiye onu kaybetti. Kaybeden Türkiye oldu, çünkü Hrant, kendisini anlamak istemeyenlerin hepsinden daha çok Türkiye âşığıydı ve ülkeye katkısı hepsinden çok daha fazlaydı. Daha fedakârdı… Üzerine en çok gelindiği zamanlarda, canının en sıkkın olduğu anlarda bile, 'Bu ülkeyi terk edemem, yolda kederden ölürüm' diyebilecek kadar… Ne yazık ki onu, sahip çıkamayarak, koruyamayarak şimdi biz öldürdük. // Saatler geriye dönebilse de onu kucaklayabilsek, kurşunları önleyebilsek, Hrant'ı kurtarabilsek…”

“Hrant Dink, Türkiye'yi hepimizden çok seven, sevebilen, belki de affedebilen son hümanist arkadaşım. / Senden sonra affetmek mümkün olabilecek mi, bilmiyorum...”

O başlığın atıldığı, yukarıdaki satırların çıktığı gazetenin okurları da, hiç kuşkum yok, Hrant Dink'i görmemiş-tanımamış olsalar bile, bizlerin hislerimizi paylaştılar...

Ne oluyoruz? Hrant Dink, Ermeni ve Hıristiyan değil miydi? Yoksa bizler mi 'gizli din' taşıyoruz? İki sorunun cevabı da kocaman bir “Hayır”... Bir Ermeni ile Türk'ün, bir Hıristiyan ile Müslümanın, öyle kalmaya devam ederek de yakın arkadaş, dost ve yoldaş olabileceğinin örneğini teşkil ediyor o manşet ve yorumlar...

Bir gerçeği daha: Bugünün Türkiyesi'nde temel çelişki, bazılarının kabul ettirmeye çalıştığı üzere, din eksenli değildir; herhangi bir Türk'ün Ermeni (veya bir başka azınlık mensubu) ile bir sorunu yoktur. Farklı dinlerden ve farklı kökenlerden insanlar biraraya gelebilir, ülke sorunlarını tartışabilir ve farklı din / farklı kökenden olmaya devam edebilirler...

Türkiye'deki temel çelişki, Türkiye'deki temel çelişkiyi yanlış yerde arattıranlar ile he-pimiz arasındadır...

Hrant Dink'i de onlar yüzünden kaybettik zaten...

Yenişafak

Bu yazı 687 defa okundu.