0 0 0000

Giderayak iyilik...

Hatırlarsanız, İsmail Cem’in ‘Sol sosyolojik tabanını kaybetti; demokrasi ve insan haklarında önceliği sağa kaptırdı, son seçimler de bunu açıkça gösteriyor’ tespitine CHP’li Bülent Tanla sert tepki göstermiş, ‘İsmail Bey bu tespitin gerekçelerini de mutlaka ortaya koymalıdır’ demişti.

Söylenecek her şey, malumu ilam olurdu aslında.

İsmail Cem de öyle yaptı.

Mesela, ünlü bir araştırmacı olarak bilinen Bülent Tanla, partisinin niçin sadece Beşiktaş, Bakırköy, Şişli ve Kadıköy ilçelerinde oy aldığını, Gaziosmanpaşa, Ümraniye ve Bağcılar’da kaybettiğini araştırmalıydı.

Diyeceksiniz ki, ‘Madem İsmail Cem CHP’nin konumunu doğru saptıyordu, sonradan neden bu partiye katıldı? Burada bir çelişki yok mu?’

Burada bir sürü çelişki var.

Bir defa İsmail Cem, ‘Türkiye’de Geri Kalmışlığın Tarihi’ni yazan İsmail Cem değildi; politikaya girmiş ve deyim yerindeyse zehirlenmişti; kariyer ve bilgi bu ülkede hiçbir şey olduğu için, ‘sığınacak güvenli limanlar’ arıyordu. Karaoğlan’la olmamıştı, bir aile partisi olan DSP’de de sebat etmemişti, YTP’yle de olmayacaktı, eh Dışişleri Bakanlığı’ndan da hevesini almıştı, ne yapsın, o da eski dava arkadaşlarının kapısını çaldı; hem emekliliğin keyfini sürecek, hem de kendini yazacağı kitaplara hazırlayacaktı.

Böyle oldu.

Fakat böyle olması söylediklerinin değerini eksiltir mi?

Mesela şöyle diyordu:

‘Sol partiler (özellikle CHP) kendi tabanını ısrarla ihmal ederken, dini hassasiyetleri yüksek olan sağ partiler bu boşluğu doldurdu. ‘İnsan hakları ve demokrasi duyarlılığı’ gibi konular üzerindeki solun tekeli 90’lı yıllardan itibaren kırılmaya başladı. Sol, kendi özü olan ‘emek’ten uzaklaşarak ‘devlet solculuğu’, ‘seçkincilik’ ve ‘bürokratik solculuk’ gibi sapmalar yaşamaya başladı. Değişimin değil statükonun temsilcisi haline geldi, devletle gereğinden fazla uyumlu göründü. Laikliğin özgürlükçü, çağdaş, demokrat yorumu yerine dışlayıcı, baskıcı ve yasakçı yorumunu sahiplendi.’

Şunları da söylüyordu:

‘Türkiye’de sol partiler, özgürlükler arasında ‘bize ait’, ‘başkalarına ait’ ayrımı yapıyor. Özgürlükler bir bütündür ve hepsine aynı şekilde sahip çıkılır. Batı bu meseleyi çoktan çözdü. Orada ‘Bireyin özgürlüğü ile liberal partiler uğraşsın, inanç özgürlüğü ile Hıristiyan demokratlar uğraşsın, ben de işçi haklarıyla uğraşayım’ denmez. Türkiye’de maalesef o noktaya biraz zor geliniyor.’

Rahmetlinin giderayak CHP’ye yaptığı iyilikten sonra ben de şu soruları düşünmeye başladım:

CHP bundan sonra devletten torpilli seçkinlerin ‘fikir kulübü’ haline mi gelecek, yoksa gerçekte yoksulların, köylülerin, varoşların partisi mi olacak?

Deniz Baykal ne zaman pes edecek?

Değerli emekli müsteşar Onur Öymen ‘Savunur gibi göründüğümüze bakmayın, biz aslında özgürlüklere ve Avrupa Birliği’ne karşıyız’ diye açıkça ne zaman itiraf edecek?

Partinin okumuş Grup Başkan Vekili Profesör Haluk Koç bu sefer hangi ilginç çıkışı yapıp hükümeti hangi komik fıkrayla zor duruma (!) düşürecek?

Artık bağımsız bir milletvekili olan Zülfü Livaneli sözlerinin arkasında ne zaman duracak?

star

Bu yazı 735 defa okundu.