0 0 0000

Türkiye’de darbe hazırlığı mı var?

Herkes bir diğeriyle kavgalı. Birbirlerine düşman gibi bakıyorlar. Bu durum da topluma yansıyor. Ayrıca, ülkenin bir askeri darbeye doğru kaydığı kaygılarını arttırıyor. Seçimden sonra kara bulutların yoğunlaşacağının işaretleri veriliyor.

Toplum ne olup bittiğini anlayabilmiş değil.
Ülkede garip bir hava esiyor.

Sanki gizli bir şeyler hazırlanıyormuş ve seçimler sonrasında uygulamaya sokulacakmış gibi bir koku var.

Hasan Cemal’in Milliyet’teki köşesinde dün başlattığı bir dizi, bazı çevrelerin ilginç hazırlıklarına dikkat çekiyor. Tank ve postal seslerinin, uzaktan dahi olsa duyulmaya başlandığına işaret ediyor.
          

Ben,  2007’de Türkiye’nin tank sesleriyle uyanabileceğine inanmıyorum.
         

İnanmak istemiyorum ve böyle bir olasılığa tüm gücümle karşı çıkacağımı da biliyorum. Bunu da açıkça söylüyorum.
          

Ancak, medyaya yansıyan demeçlere bakıldığında, medyadaki bazı yazarların “Paşam neredesiniz ?”şeklindeki çığırışları okunduğunda kaygılarım artıyor.

Acaba medya mı abartıyor, yoksa gerçekten devletin tepesinde fırtınalar mı yaşanıyor?

Şu manzaraya baksanıza:

-  Cumhurbaşkanı Sezer, Başbakan ile karşılaştığında öylesine sert bakışlar atıyor, Başbakan’ın mevcudiyetinden rahatsız olduğunu öylesine gösteriyor ki, fazla bir yorum yapmaya gerek kalmıyor.

-  Genelkurmay Başkanı, özellikle son altı ayda eski sevecenliğini kaybetmiş görünüyor. O da, Başbakan ile bir araya gelmekten pek hoşlanmadığı izlenimini veriyor.

-  Baykal ile Erdoğan’ın ilişkileri ise, artık kavga ortamında. Karşılaşmak istemedikleri gibi, sürekli didişiyorlar.

Bütün bunlar yetmiyormuş gibi, kurumlarda birbirleriyle tartışır durumdalar.

Genelkurmay Başkanlığı ile Dışişleri Bakanlığı arasında, Amerikan uçaklarıyla ilgili sanki garip bir hava var. Birinin diğerinden bilgi sakladığı, diğerinin olayı küçümsediği izlenimi yaygın.

Hele Kuzey Irak konusunda, tam bir karmaşa var.
           

Bazı emekli askerler, sürekli bastırıyor ve Türkiye’nin mutlaka Kuzey Irak’a girmesi gerektiğini, Genelkurmay Başkanı’nın da bu gerçeği vurguladığını, ancak hükümetin çekimserliği nedeniyle yapılamadığını söylüyorlar.

Hayret ediyorum.

 
Ortadaki tuzağı görmelerine rağmen, nasıl böyle hareket ediyorlar, anlayamıyorum. ”Acaba bu baskılar da mı bir hazırlığın parçası?” sorusunu sormadan edemiyorum.

Ortada iki büyük mücadele var.

 
Biri, devletin Cumhurbaşkanlığını bir Ak Partili’ye bırakmama mücadelesi. Diğeri de, CHP’nin genel seçime giderken cepheleri iyice ayırmak (ki, bundan başarılı olduğu görülüyor) ve laik oyların başka yere gitmesini engellemek mücadelesi.

           
Ancak bu kavga topluma farklı yansıyor. Toplumdaki cepheleşmeler, siyasiler veya devlet adamları arasındaki çekişmelere benzemiyor. Onlar, bugün kavga ediyor, yarım saat sonra yine barışıveriyorlar. Onlar bir oyun oynuyorlar. Toplum ise, cepheleşti mi, bir daha kolay kolay barışamıyor. Bütün hayatımızı da bu cepheleşmelerden dolayı boşa harcamadık mı ?

Bu beyler ateşle oynadıklarının farkında değiller mi acaba ?

                                               *                                 *                                
BARZANİ, KÜRTLERİN KURTARICISI OLMAK İSTİYOR

Mesud Barzani,  Türk kamuoyunda popüler bir lider değil. Yaptığı bazı konuşmalar ve özellikle PKK’yı koruyan yaklaşımı, tepki topluyor. PKK’nın suikast girişimleri ve öldürdüğü masum insanların sayısı arttıkça da, bu tepki yaygınlaşıyor.

Mesud Barzani’yi sevmeyebilirsiniz, ancak neden ve ne yapmak istediğini de bilmemiz gerekiyor. Zira Mesud Barzani, cahil, kendini dev aynasında gören bir lider değildir. Gerçekçidir ve gücünün sınırlarını gayet iyi bilir. Herşeyin başında Barzani bir siyasetçidir. Üstelik, kesin bir hedefi olan ve bölgede yaşayan tüm Kürtleri (yani halkını) çok iyi tanır.

Mesud’un babası Mustafa Barzani’den aldığı tek miras, işte bu liderliktir. Hedefi Kürtlere bağımsız bir toprak elde etmektir. Uzun yıllar boyunca, bu rüyasının gerçekleşemeyeceğine inanmıştı.  Birinci Körfez kriziyle birlikte de heryel istediği yönde gelişti. Hele, Bush yönetiminin Irak’ı istilası Barzani’nin önünü tümüyle açtı. İlk defa rüyasını gerçekleştirebileceğini gördü. Bu, onun son şansıydı... Ancak, önündeki en büyük ve en etkili engellerden biri Türkiye. Ayrıca, Türkiye bölgedeki en büyük Kürt toplumunu barındırıyor. Attığı  her adım, Türkiye’nin çıkarlarına ters düşüyor. Eskiden kendini daha yakın gördüğü Ankara ile yolları artık  tümüyle ayrılmış durumda.

Artık Türkiye için Barzani, ülkenin istikrarını bozabilecek bir aşiret reisi; Barzani için ise Türkiye, Kuzey Irak topraklarında gözü olan ve kürtleri düşman gören bir ülkedir.

Barzani, tüm tutumuyla Kürtlerin kurtarıcısı olmak istiyor. Sadece Kuzey Irak’ı değil, bölgedeki tüm Kürtleri –çok güç olduğunu bilmesine rağmen- tek bir bayrak altında toplamayı düşlüyor.

 
Türkiye’ye çattıkça, hem Kuzey Irak, hem de Türkiye’de yaşayan bir Kürt kesiminde prestiji yükseliyor. Liderliği güçleniyor.

Hapisten kurtulamayacak Öcalan ve yaşlanan Talabani’den sonra, önce Kuzey Irak, ardından da bölgedeki tek Kürt lider olarak kalacağını biliyor.

Bu saatten sonra, Mesud Barzani’den PKK’ya sırt çevirmesini, Kuzey Irak’tan kovalamasını ve Türkiye ile uzlaşmasını beklemek hiç gerçekçi olmaz. Gelişmeler, artık yollarımızı ayırmıştır. Yeter ki, Uluslararası ilişkileri şekillendiren olaylar yön değiştirsin, dengeler farklılaşsın... Belki o zaman, tekrar aynı pencereden bakabiliriz.

 

 

Bu yazı 988 defa okundu.