0 0 0000

Politikacının politikacıya ettiğini…

Partilerin seçim kampanyaları bütün hızıyla devam ediyor. Parti sözcüleri birbirlerinin lider kadroları hakkında ağızlarına geleni söylüyorlar; kürsülere taşınanlar gazete manşetlerini de kurtarıyor. Koldaki saat, memleketteki arsa, çocukların dairesi, eşlerin ziyneti, babaların şirketi, hepsi hepsi kampanya malzemesi...

Seçim bitecek, çekilen bayrak ve flamaların miting sonrasında toplanması gibi, bu iddiaların çoğu da sahipsiz kalacak. Hedef haline getirilmiş eşlerin, çocukların, anne-baba ve kardeşlerin kampanyalar sırasında yaşadıkları sıkıntılar ile meydanların küfürlü dalgalanmalarının politikacılar üzerinde bıraktığı rahatsızlıklar herhalde o kadar da kolay geçmiyordur.

Kendisi de politikaya tamah etmiş Vatan yazarı Zülfü Livaneli, önceki gün, “Türkiye gibi sert bir ülkede siyasi liderler ancak ar damarı çatlamışlar arasından çıkabiliyor” diye yazdı. Lider olana dek uğradıkları hakaretlere, aşağılamalara bağlıyor bu durumu ve “Normal bir insan bu kadar hakarete dayanamaz, isyan eder, namusuna, çoluğuna çocuğuna, anasına babasına dil uzatılmasına katlanamaz” diye ekliyor. Bu tespitten sonra yaptığı parti başkanı tanımı şu Livaneli'nin “Bütün gazeteler kendisi için 'hırsız!' diye manşet atsa, bütün televizyonlar 'vatan haini!' diye haykırsa bile, gece yorganı başına çekip deliksiz uyku uyuyabilen kişidir...”

Ne kadar ağır bir itham.

Siyasi hayatın içerisinde bulunmuş ve liderlik konumuna gelmiş kadroların neredeyse hepsini bir parça tanıyorum; istisnasız hiçbiri bu tanımı hak etmiyor... Her toplumda çürük elmalar olur, her aile içerisinden haramiler çıkabilir; politikacıların çevresi ve aileleri de bir istisna değil elbet... Liderler ve politik kadroların tümünü aynı kefeye koymak büyük insafsızlık...

Ancak Vatan yazarının iddiası da bütünüyle yersiz ve geçersiz değil. Meydanları görüyorsunuz; liderler birbirleri ve yakınları hakkında iddialar ileri sürmeye başladığında dalgalanıyor kalabalıklar... Gazete manşetleri hep o tür ithamlarla dolu; ekranlarda ileri-geri konuşanlar rağbet görüyor, izleniyor… Siyasi hayatta yer almak, lider olmak, elhak, 'derisi kalın olmayı' gerektiriyor. Birkaç seçim sonrasında kaşarlanıyor politik kadrolar; haklarındaki ithamları duymazdan gelmeleri, söylenenlere aldırmamaları, uykularının kaçmaması bundan sonraki aşama. Hakkında ileri-geri konuşulmuş, aile bireyleri hedef yapılmış pek çok politikacının, henüz yolun başındayken, yazılıp söylenenleri düzeltmek için nasıl çırpındıklarının yakın tanığıyım.

Negatif propaganda taktiği olarak kullanılan uluorta iddia ve ithamların, habbeyi kubbe yapma, gerçekleri çarpıtma merakının pek çok yan etkisi var da ikisi olağanüstü önemli…

Haksız yere saldırıya uğrayan politikacı (veya ailesi fertleri, yakınları), yanlış yere 'hırsız' diye tanıtıldıkları, 'hakları olmayana el attıkları' iddia edildiği halde etraflarından fazla bir tepki gelmeyince, “Acaba yapmalı mıyız?” sorusunu kendilerine sormaya başlıyorlar. Kendi kendini besleyen bir sürece dönüşüyor negatif propaganda: Birini veya yakınlarını 'hırsızlık' ile itham ediyorsunuz, bir süre sonra arsızlaşıp hırsızlığa başlıyorlar; bunu görünce siz de “Dememiş miydim?” demeye başlıyorsunuz…

İkinci yan etki de bunu sağlayan moral ortam işte: İddia ve ithamların ayyuka çıktığı bir ülkede, insanlar, “Nasıl olsa herkes hırsız” diye düşünmeye başlıyor; yönetici sınıfa güven kalmadığı gibi, aksi halde namuslu kalacak vatandaşlar da harama el uzatabilir hale geliyor...

Şu son seçim kampanyası sırasında gündeme taşınan başbakanın saatini ve oğlunun satın aldığı gemiyi, bir bakan çocuğunun 600 dairesi olduğu ithamını, bir CHP'linin villalarını, bir muhalefet liderinin arsalarını gündemden çıkarırsanız, kanaat belirlemede seçmeni eksik mi bırakmış olursunuz? Hayır, elbette hayır...

Politikacılar hakkında oluşmuş olumsuz kanaatlar aslında yine politikacıların eseri; politikacılar arasında buna itirazı olan var mı?

yenişafak

Bu yazı 869 defa okundu.