0 0 0000

'Allah’tan Sami’ye: Türk muhafazakarlığının yeni harfleri!

Sami Yusuf denen zat geçende İstanbul’a geldi. Konser vermiş Feshane’de. Büyük Şehir Belediyesi’nin altına imzasını attığı organizasyon beğeni toplamış, elli bin pop-rap-sever (nasıl bir şeyse) Feshane’ye toplanmış, Sami’yi dinlemiş dinlemiş coşmuş…

Her zaman söylüyorum. Türkiye’de irtica tehdidi yoktur. Tehlike olarak görülen kesimler Nilüfer Göle’nin başörtüsü üzerinden okuduğu şekliyle “m-o-d-e-r-n-l-e-ş-m-i-ş-t-i-r.” Tehlike geçmiştir yani. Endişe edecek bir şey kalmamıştır. Zaten kopan fırtına rejimin elden gideceği kaygısından kaynaklanmıyor olmalı. Herkes biliyor aslında tehlike olmadığını. Olan sadece iktidar kayması.

Yazıya girişimden acayip kızgın olduğum anlaşılmıştır. Oldum olası şu tavır beni çileden çıkarır: Dindar olabilirsiniz. Ama yapılan işin kalitesine, beğeninize uyup uymadığına bakmadan, bir adam sadece arada bir Allah diyor diye, nasıl dediğine bakmadan, kalkıp onu alkışlamak bana ilkesizlik gibi gelir. Bu davranışı gördüğümde tüylerim diken diken olur. Bunun “çağdaşlaşacağım diye operaya giden, çağdaşlaşmayı dans etmekle bir tutan elitlerimizin ilkesizliğinden” hiçbir farkı yoktur.

Dindarlarımızın maalesef istikrarlı tavrıdır bu. Cat Stevens Müslüman oldu mu dünyanın en büyük şarkıcısıdır. Daha önce Cat Stevens olarak yaptıkları umurunda olmaz. Onlar daha nitelikli olsa bile… Ama Allah demiştir ya… Kasetler kapış kapış… Bir de şu ironi canımı yakar benim: Adam, halis niyetle çıkmış bir şeyler yapıyordur eyvallah da, kalkar İngiliz aksanıyla ilahiler okur, bizimkiler de ona bayılır. Halbuki Hamamizade Dede Efendi’nin asırlık eserleri, klasik müziğin, gırtlağımıza, kulağımıza uygun ilahileri şarkıları orada öylece durur. Kimse dönüp yüzüne bakmaz.

Aynı şey Engin Noyan için de geçerli. Muhafazakar kesimin “Allah” diyen herkesin her sözünü dikkate alma, her yaptığını beğenme gibi yanlış bir önkabulü var. İşte bu peşin beğeni çıldırtıyor beni. Beğenilerimiz bu kadar kolay bu kadar ucuza gitmemeli…

İşte Cumartesi gecesi Feshane’de olanları duyunca yine krizlere girdim ben. Katılımcıların halini görünce krizim komaya dönüştü. Sami Yusuf denen “muhterem” şarkılarını söylemiş. Televizyonda rastlamıştım birkaç kez, yanlış hatırlamıyorsam pop tarzı şeylerdi. Sami konseri izlemeye gelenlere “burada gerçek müzik yapılıyor, sizler gerçek müzikseverlersiniz” demiş. Bayıldım ben bu adama… Müziğini seviyor ama kaçırdığı bir şey var. Oraya gelenler müzik için değil, kendi kafalarında, kendilerince “star” olan bir dindarı dinlemeye geldiler. Cat Steven’ın kasetini alırken müzik değil, Müslüman olmuş bir şarkıcının ilahilerini almaları gibi…

Oysa Sami’nin yaptığıyla pop şarkıcılarının yaptıkları arasında ince bir çizgi var. “Popülerlik” aynı ama seçilen sözcükler farklılık arz ediyor. Suratına külot atılan pop şarkıcısının konserine burun kıvıranlar, “Allah” diyen Sami’nin konserinde birbirlerini eziyor. Üstelik dindar kimliği ile öne çıkan bir bayan, normalde sokakta yapamayacağı şeyi yapıyor, evli adam Sami’ye “seni seviyorum” diye bağırıyor (her halde böyleydi, karışıklık olmasın).

Hadi şunu da ekleyeyim… Konser ile ilgili fotoğraflara bakarken bir şey daha dikkatimi çekti. Konseri izlemeye gelen genç hanımlar başlarına, üzerinde beyaz harflerle Sami yazan yeşil bantlar takmışlar. Eskiden o yeşil bantların üzerinde “Allah” yazardı. İşte Türk İslamcılığının evrildiği son nokta burasıdır. Artık m-o-d-e-r-n-l-e-ş-m-i-ş-t-i-r (Aslında İslamcılık zaten modern bir şeydir). Bantlardaki harfler Allah’tan Sami’ye geçmiştir. Hayırlı uğurlu olsun-dur!

Bu yazı 2,537 defa okundu.