0 0 0000

YÖK, Başsavcı, siyasi alan

Açık: YÖK Başkanı, Başsavcı, anayasa tartışmaları üzerinden, devlet alanının siyaset alanı karşısında egemen kalmasını talep ediyorlar. Devlet alanına hapsedilen konulara siyasetin el atmamasını talep ediyorlar.

Şu açık:

Siyasi alan dar, devlet alanı geniş kaldıkça, eğitim ve başörtüsü yasağı gibi konular devlet alanının parçası olmayı sürdürdükçe, Türkiye'de otoriter yönetim zihniyeti ve buna ilişkin görüntü ortadan kalkmayacaktır…

Bu darlık meselesini ya da darlık politikasını hafife almamak gerekir…

Bu daralmanın iç kıvrımları askeri vesayet sistemini aşan bir yapıdadır.

Bu noktada belirleyici iki temel unsurdan söz etmek mümkün...

Bunlardan ilki, "toplumsal ve siyasi alanın kalıcı bir şekilde daraltılması"dır: Yani toplumun talepleri ve örgütlenmenin ayrımcı ve yaptırıma tabi tasnifidir. Yani uzlaşma, diyalog, etkileşim gerektiren siyasi konu ve sorunların siyasi niteliğinin imha edilerek tartışılmaz devlet meselesi haline dönüştürülmesidir.

İkincisi, bu daraltma girişiminin, bugün "anayasal kuruluşlar ve yargı organları üzerinden, yani demokrasi kurumları eliyle yapılması"dır. Bunun toplum ve siyaset kadar, "hukuk alanını da siyasileştirerek daraltması"dır.

Bu iki sorun esasen bugün yaşanan, örneğin siyasi partiler yapılanması, rant yapısı, yönetim krizi, istikrar sıkışıklıkları, içe kapanma eğilimleri gibi türlü sorunların temelinde yatar.

Şunu bilmek gerek:

Toplumun ve siyasetin devre dışı bırakıldığı rejimlerde, "katılım, temsil ve hukuk kurumları" adaletli, özgür ve düzgün çalışmaz, o zaman da demokrasiden söz edilemez. Hele bir de, "bu devre dışı bırakma girişimi hukuk kurumu üzerinden yasallaşıyor ve yapılaşıyorsa", bu rejimi tek sözcük tanımlar:

Otoriter düzen...

Ve her otoriter düzen otoriter tutum ve girişimlerini "halk eğilimi", "milli güvenlik", "iç tehlike", "kendini savunma", "kendisine özgülük" gibi sözlerle doğrulamaya çalışır. Ve otoriter düzenlerin gizli ya da açık olması arasında öz açısından hemen hiçbir fark yoktur.

Tek fark dozdadır...

Her yerde sonuç, açık bir şekilde siyasi alanın biraz daha daraltılması, siyasi partilere yoruma dayalı her tür devlet müdahalesinin "hukuken" mümkün kılınmasıdır.

Siyasete yönelik keyfi bu tutum, aslında devletin bireylere yönelik keyfi tutumunu davet eder ve meşrulaştırır. Zira kim tarafından, hangi güdüyle belirlendiği belli olmayan "devlet ya da asayiş politikaları" her yerde "keyfilik" üretir. Ve her keyfilik "kaos ve çatışma" demektir, kaba güce ya da gayrimeşru kurallara başvurmak demektir.

Bu keyfi tutum aynı zamanda, "toplumun yok sayılması", zapt u rapt altına alınmaya çalışılması demektir. En beteri, farklılıklar arasındaki temasın ve etkileşimin öldürülmesi, yani bir sistemin ruhunu, canını oluşturan "toplumsal mutabakatların eritilmesi" demektir.

Peki ya sonuç ne olur?

Yaşadık biliyoruz:

Gücün keyfice el değiştirmesi, siyasi alanın, zayıfladıkça dar çıkarlara endekslenip suni bir şekilde bölük pörçük olması, modernleşmemiş, farklılaşmamış tepkisel siyasi davranışın ya da oy davranışının ortalığı kaplaması, istikrar bunalımı, yönetim krizi...

Şimdi herkesin belleğinde toplumu aramasında büyük fayda var...

Aksi takdirde, unutmamak gerekir ki, yeni siyaset de bu koşullardan muaf olmaz.

Yenişafak

Bu yazı 1,022 defa okundu.