0 0 0000

ABD, bizim orduyu Bağdat’a çağırıyor?

Kibirli davranıp, “ben size söylemiştim” demek kadar itici bir durum yok… Ama yazının insicamı mahkum ediyor.

25 Aralık 2007 günü, “İyi düşünün: ABD’yi affetmeye hazır mısınız?” başlığıyla yazdığım köşe yazısını, “Taraflar: ev sahibi statüsünde Irak, gerçek sahip olarak ABD, bir de uluslararası resmi bir kurul(uş)! Örgüt kime karşı silah bırakıyor? Türkiye’ye. O da masada!

Hadi, Ankara’nın terör örgütü ile masaya oturması gibi bir fantaziyi kaale almayalım.. Velev ki o ‘kuruluş’ Birleşmiş Milletler oldu..

Yani BM ‘gözlemci’ sıfatı ile Irak’a geldi.

Sonra?

Türkiye bir daha Kuzey Irak’a müdehale edebilir mi?

Bu işin uzantıları o kadar belalı ki.. Saymakla bitmez” diye bitirmişim.

Eksik olmasın, Sabah Gazetesi’nden Ferai Tınç, bugünkü (05.02.2008) köşesinde benim yazıyı tamamlıyor.

İlginç ve teferruatlı bilgiler var... İlgili bölümleri aktarayım;

“Tam 15 gündür AB'deki NATO Karargâhı'nda yoğun bir görüşme trafiği sürüyor…
Seçim sürecine giren ve 2008 Mayıs ayı itibarıyla Irak'tan asker çekmeye hazırlanan ABD, Irak'ı NATO ve Birleşmiş Milletler' in öncülüğünde oluşturulacak Askeri Güce devretme hazırlığı içinde.”

Üstelik değişikliğin “son adımları” atılıyor!

Anlaşılıyor ki ABD, Saddam’ı deviren savaşın hazırlık dönemlerinde “artık işlevi kalmadı” dediği BM’i şimdi Irak’a sürüyor.

“Hayırlısı” deyip, “Türban” türünden güncel meşgalelere dönmek mümkün.

Ben yapmayayım.

Zira bu işin çetrefili çok. Bir çok yeni alt okuma, sorun ve fırsat yaratacak gelişmeyi enine boyuna tartışmamak, körleşmek akıl kârı değil.

Böyle bir şey gerçekten olursa, hangi yeni durumlar ortaya çıkar sorusu kritik.

Birincisi şu, Ankara ne kadar bunu bekliyordu bilmiyorum ama ABD’nin bölgeden çekilmesi Ortadoğu’da bazı ülkelerin beklentisiydi.

Bunda biraz, “gün ola harman ola” veya “keser döner sap döner, gün gelir hesap döner” hissiyatının varlığını da kabul etmeliyiz.

Türkiye’nin de özellike Irak’ın Kuzey’indeki yönetime bu bakışları attığını biliyoruz. “ABD buradan eninde sonunda gidecek, ama biz hep burada kalacağız” sözlerini anımsayın.

Ancak ABD’nin yerine NATO ya da BM’nin gelmesi maçı uzatıyor. Hem de öyle iki-üç dakika değil. Yıllarca.

Ferai  hanım bu zamanı 2015 olarak okumuş. Varsın öyle olsun. Oysa bir çok yerli ve yabancı kesim “Mayıs 2008” beklentisindeydi.

ABD iç dinamikleri ve yaklaşan Başkanlık seçimleri sonrası “Demokratlar gelecek” ümidi (bu ne demekse?) bu tarihe odaklamıştı herkesi.

Artık öyle olmadığı anlaşılıyor.

İkinci mesele şu.. BM-NATO varlığı ABD varlığı demek. Yani adamların gittiği falan yok. Çıkmayacaklarını zaten biliyorduk ama şimdi formül belli oldu.

Peki bu iyi mi kötü mü?

Tek başına iyi veya kötü demek mümkün değil. Konjonktüre, bölgesel ve küresel gelişmelere bakmak gerekiyor.

Türk Silahlı Kuvvetleri, Irak Cumhurbaşkanı Celal Talabani ile görüşmekte bir “fayda” olmadığını söyledi.

Ancak siyasi iktidar açısından bir yarar olduğu anlaşılıyor. Bu yüzden Şubat ayında ziyaret bekleniyor.

Ankara’nın Bağdat ve Washington ile yaptığı yakın ve gelecek tarihli görüşmeleri de izlemek lazım.

Bu iki kuruluşun Irak’a gelmesi, Kuzey Irak, Kerkük, terör örgütü, ekonomi, petrol, Irak’ın normal yapıya dönmesi, İran, Suriye, Türkiye ve diğer ülkeler üzerinden yeni açılımlar getirecek.

Örneğin… Irak’ın “hakimiyeti” (!) bu kuruluşlara geçerse, biz terör sorununu kimle konuşacağız? ABD için bu muhatap zaten belli. "Bağdat ve Kuzey yönetimi ile görüşün" diyorlar.

Peki örneğin BM muhatap olacak mı? Olacaksa bu terör örgütünün uluslararasılaşması tehlikesini getirmeyecek mi? Örgütün “siyasallaşmasını” tehlike olarak görenler ne diyecek?

Değişikliği fırsat olarak görenler de çıkacaktır.

NATO’nun bölgeye malzeme naklinde Türkiye’yi merkez olarak kullanması Ankara’nın pozisyonunu güçlendirebilir.

ABD’nin çekilmesi, bir çok ülkenin BM ve NATO eliyle bölgeye gelişi Türkiye için pazar yaratabilir.

Ben, “ekonomik çıkar eksenli beklentileri temel alan” bakışları, “ulusal güvenlik” açısından her zaman iyi fikir olarak görmem.

Zira uzun vadeli değildir ve çok sayıda değişkene bağlıdır.

Bu yeni halin Türkiye’yi bölgenin ekonomik ve siyasi liderliğine götürebileceği önermesi mümkündür.

Ama düz okumadır. Hem gelişmeler hem de detaylar bu türden yüksek beklentileri çoğu zaman olumlamaz.

“Lehte” bir örnek vereyim…

"Irak’taki Sünni ve Şii gruplar, Bölgesel Kürt Yönetimi' nin önemli bir gelirini engelledi. Petrol Paylaşım Yasası'ndan Bölgesel Kürt Yönetimi'ne verilecek yüzde 17'lik payı durdurdu."

Bu karar bölgesel yönetimi çok sıkıştırır. “Sıkıştırmak” aslında “sürmek” demektir. Bölge yönetimini Türkiye’ye doğru itekliyorlar.

"Ankara ile uzlaşın" diyorlar. Ankara’ya da “artık bu sorunu aşın, ekonomik açıdan başat hale gelin, terör sorunu da arada çözülsün” mesajı otomatik olarak çıkıyor.

Soru şu; Herşey bu kadar iyi olabilir mi?

Ha bir de; Acaba bizi de BM veya NATO gücü içinde Bağdat’a davet ederler mi?

"Velev ki" ettiler, gider miyiz acaba?

"Velev ki" gitmeye karar verdik. Yine "Tezkere" gerekir mi acaba?

Bu yazı 2,740 defa okundu.