0 0 0000

Ne yapmak istediğini biliyor musun, ‘oyun planı’n var mı?..

Bizim dünyamızda ‘dış güçler’ edebiyatı çok sevilir. ‘Yabancı mihrak’lar dendi mi bazı çevrelerde akan sular durur.
Sürekli olarak bazı karanlık tezgâhların peşinde koşar bu ‘dış güçler.’ Bütün hesapları Türkiye’yi bölmektir, parçalamaktır, istikrarsızlaştırmaktır.
Peki, yok mudur böyle güçler?
Vardır.
Türkiye’nin coğrafyası, Türkiye’nin toplumsal ve siyasal yapısı, Türkiye’nin yakın tarihinden gelen bazı temel yanlışları ve sorunları, o ‘dış güçler’in işini kolaylaştırır.
Kimi parmağını ‘Kürt sorunu’na sokar.  Kimi, parmağını ‘Ermeni meselesi’ne dolar. Kimi, ‘Kıbrıs’la uğraşır. Kimi, ‘din sorunu‘yla...
Peki, bu ‘dış güçler’ edebiyatına meraklı odakların kendi ‘oyun plan’ları var mıdır? Yok denemez.
Örneğin derler ki:
“AB, Türkiye’yi böler.”
“Fazla demokrasi bize yaramaz.”
Şu da kulaklara çalınır:
“Bu coğrafyada birinci sınıf demokrasi ve hukuk devleti, bölücü güçlerle şeriatçıların değirmenine su taşır. Böyle bir düzende askerin rejim içindeki rolü hafifler çünkü...”
Oysa, tam tersi geçerlidir.
Demokrasiye ve hukuka sırtını dönen bir Türkiye’de ‘dış güçler’ daha rahat tezgâh kurar. AB ile, ABD ile bozuşan bir Türkiye’de ‘yabancı mihraklar’ kendilerine daha çok iş alanı yaratır.
Kürt sorununu çözmezsen, Kıbrıs’ta ipe un serersen, din ve demokrasi ilişkisini ya da Ermeni meselesini demokratik bir düzende yerli yerine oturtmazsan, Türkiye istikrarı yakalayamaz.
Bu da ‘dış güçler’in değirmenine su taşımaya devam eder.
Bunları yaşadı Türkiye.
Yaşamaya da devam ediyor.
Bu yüzden bir oyun planı, demokrasi ve hukuk devletini esas alan bir oyun planı hâlâ Türkiye’nin belki de en can alıcı konusu olmaya devam ediyor.
Dün yine bu konuyu düşündüm.
Kısa adı USAK olan Uluslararası Stratejik Araştırmalar Kurumu’nun Başkanı Doç. Dr. Sedat Laçiner’in Taraf gazetesinde iki gün yayımlanan (18-19 Mayıs) Neşe Düzel’le ilginç konuşmasını okurken aklıma takıldı ‘dış güçler’ edebiyatı...
Laçiner şöyle diyor:
“Petrolün ve gazın taşınabileceği iki hat var. Biri Rusya, diğeri Anadolu. Rusya tek taşıyıcı olmak istiyor. Türkiye ise devreye Rusya’ya alternatif geçiş ülkesi olarak giriyor.
Rusya şu anda bütün Avrupa’yı gazla kendine bağlamış durumda. Ama bu gazın yetmeyeceği endişesi de var. Hem bu endişe, hem de eski Sovyetler Birliği’ni canlandırma arzusuyla Kafkasya ve Orta Asya’yı kendine bağımlı kılmak istiyor Rusya.
Bunun sağlamanın yolu da enerji hatlarının Rusya üzerinden geçmesidir. Şimdi siz gelip yanına tezgâh açıyorsunuz.
Türkiye’nin Rusya’ya alternatif olmasını ise Amerika ve İngiltere’yle Amerika’nın Avrupa Birliği içindeki müttefikleri istiyor. Fransa ve Almanya bu projenin arkasında değiller. Onlar Rusya’dan tedirgin değiller.
Bu arada Rusya’ya alternatif geçiş olmasıyla birlikte Türkiye’nin dünyada önemi artacak tabii... Asıl oyun daha çok Amerika ile Rusya arasında oynanıyor.”
Kısacası:
Türkiye’nin de içinde bulunduğu bir büyük oyun oynanıyor. Oyun içinde birçok oyun var. Çok büyük çıkarlar söz konusu.
Türkiye bir yandan dünyada önemi daha da artacak bir bölgesel güç olma fırsatını ele geçirirken, aynı zamanda ‘kurtlar sofrası’nda yem olmamak için kendini çok iyi kollaması gerekiyor.
Çünkü acımasız bir oyun bu.
Türkiye’nin nerede duracağını iyi bilmesi, çıkarlarının sentezini akıllıca yapması şart.
Bu da bir ‘oyun planı’nı gerektiriyor. Böyle oyun planı var mı Ankara’da?
Varsa, ne kadar kapsamlı? Ve birinci sınıf demokrasi ve hukuk devletini esas alan bir oyun planı mı?
Sorular hiç bitmiyor ki...

milliyet

Bu yazı 993 defa okundu.