0 0 0000

Anıtkabir'e çaput bağlayanlar

Melih Aşık ağabeyimiz, Türk basınında önemli bir iş başarmış, kendi adını taşıyan bir 'tarz' yaratmış adamdır. Gerçekten de, bizim piyasada, kimi zaman yarım kimi zaman çeyrek sayfa, büyükçe çerçevelenmiş ve birden çok konu içeren 'parçalı' yazılara 'Melih Aşık tarzı' denilmektedir.

Günümüzde Fatih Altaylı olsun, Mehmet Yakup Yılmaz olsun, yazılarını böyle sürdürüyorlar. Şakir Süter de, Hıncal Uluç da böyle çalışıyor, Reha Muhtar da.

Eskiden bu türe aslında 'Hasan Pulur tarzı' denirdi de, Hasan Baba tek parçaya dönünce bayrağı Aşık devralmıştı. Tarz da onun ismine yapıştı kaldı.

Hani, minik minik, çoğu zaman iki cümlecik fıkracıklara da eskiden 'Şinasi Nahit tarzı' denildiği gibi (Berker)... Çetin Altan'ın da gençliğinde denemiş olduğu bu türün büyük ustası elbette Doğan Nadi vardı, onun ölümünden sonra aynı başarıyı gösteren pek çıkmadı. Şimdilerde Yılmaz Özdil kardeşim aynı havayı yaratmaya çalışıyor, zaman zaman on ikiden de vuruyor. Zor iştir. Kısa yazmak, uzun yazmaktan çok daha güçtür, helal olsun.

'Melih Aşık tarzının' önemli sakıncası, okuyucunun bu parçalardan yalnızca birini aklında tutması, ötekileri daha okuma sırasında hemen unutmasıdır. Nankör bir iştir.

Ben yapmam. 'Tek konu, kısa yazı' şiarımdır. Biz araya parça koymuyoruz.

Bu türün bir de 'her konuya yetişememek, gençlerden ekip oluşturup bir kısmını ya da giderek tamamını onlara yazdırmak zorunda kalmak' gibi küçük bir yan sakıncası da yok değildir!

Dün, Melih Aşık'ın çerçeveli bölümünde, kendisinin mi yoksa 'ekibinden birinin' mi yazdığını elbette bilemeyeceğim bir 'değinme' vardı.

Okuyalım: 'Geçen yıl Atatürk'ü yerli ve yabancı toplam 3 milyon 301 bin kişi ziyaret etmiş. Bu yılın ilk sekiz ayında ise bu sayı 5 milyon 360 bin... (...) Görülüyor ki halk birşeyler söylemek istiyor. Ve onu yalnızca Atatürk'ün anlayabileceğini düşünüyor.'

Benim de aklıma hemen 'İsmet fıkrası' geliyor tabii. Hani İnönü 12 Mart döneminde oralarda gezinirken derinderı bir ses duymuş, 'İsmeeet... Bana bir at getiiir!'... Sonra, getirdiği kişi üzerine derinden gelen ses şöyle değişecektir: 'İsmeeet!... Ben sana at getir dediiim, öküz getir demediiim!'...

Beş milyon kişi derdini Atatürk'e anlatmış da, Atatürk kalkıp onları mı dinlemiş acaba? Ellerini mi sıkmış, alınlarından mı öpmüş? Bu saftırıklığın, 'Atatürk bugün sağ olsaydı' kısırlığından ne farkı vardır?

'Sembolik' olarak hoş bir ziyaret... Bir tür gövde gösterisi... Tamam... Türk basınında, '10 Kasım günleri Dolmabahçe Sarayı'na gidin, Atatürk'ün yattığı yere gidemiyorsanız öldüğü yeri tavaf edin' kafasında adamlar da vardır.

Sonra da halkımız 'türbe ziyaretine' gidince ona 'gerici' demek üzere tabii...

İyi, siz Anıtkabir'e gidin, onlar da Ramazan günleri Cağaloğlu'nda Abdülhamid türbesine gitsinler, Türkiye de bunları bir türlü aşamasın... Kimisi sultana çaput bağlasın, kimisi Anıtkabir defterine dileklerini yazsın. Türkiye, Atatürk'ün özlediği, istediği, önerdiği akılcı, çağdaş ve bilimci düzeye bir türlü gelmesin. 'Rasyonel' bir ülke olmasın. Size de solcu desinler. İyice solcu sayılmak için bu arada bana da küfür edin.

Bu yazı 773 defa okundu.