0 0 0000

Korkmak yerine övünmek, çalışmak, güvenmek!

Dün sokaklarda, meydanlarda Cumhuriyet’i kucaklamanın coşkusu vardı.

Yüzlere baktım, hallere tavırlara, giysilere baktım. Tıpkı dini bayramlardaki gibi, özen, ferahlık ve çocuksu bir neşe vardı. Çok güzeldi.

Ama siyaset platformunda işler öyle değil.

Sokaklardan siyasetin ve devlet işlerinin tepelerine doğru çıkınca tablo değişiyor.

Oralarda coşkunun ferahlığı değil korku pazarlığı var.

Oralarda çoktandır Cumhuriyet Bayramı kutlaması ya Cumhuriyet’in geleceğinden korkular ve Cumhuriyet’e karşı tehditler listesinin sağlamasını yapmak ya da bu listeye “bozuk atmak” anlamına geliyor.

Sokaktaki aydınlık yüzlerin yerini oralarda çatık kaşlar, asık suratlar alıyor.

Tabii güncel siyasetin ve onun izinden yürüyerek reyting ve tiraj alacağını uman medyanın da işine geliyor bu Cumhuriyet-laiklik-demokrasi üzerinden yapılan korku pazarlığı!..

“Korku kadar maliyeti düşük fakat siyasi etki gücü yüksek bir başka sermaye yoktur” diyenler haklı mı yoksa?

***

Oysa durup baksak, şöyle sakin kafayla yakın tarihimize göz gezdirsek; ne göreceğiz?

“İrtica korkusu”yla yatıp kalkmamız irticaya bir türlü çare olamamış.

“Bölünme korkusu”, “Sevr korkusu” ve benzeri korkuları sürekli dile getirmemiz, bu korkuların üzerine titrememiz bize 30 yıldır büyük acılar yaşatan bölücü terörün önünü kesmeye yetmemiş.

Dünyadan; ABD’den, Avrupa’dan, Asya’dan, Araplardan art niyetleri ve hesapları nedeniyle kuşkulanıp durmamız bizim uluslararası platformda gitgide daha kırılgan bir ülke oluşumuzu engellemiyor.

Artık anlamamız gerekiyor ki, kendi kendimizi korkutarak ancak siyaset yapılıyor.

Ama “iş” yapılamıyor.

Asıl olan güvenmektir; Cumhuriyet’in ve demokrasimizin kurumlarına, kendimize güvenmektir.

***

İnsanın varlık çamurunda kaygı (anksiyete) vardır.

Devletlerin ve siyasetin temel harcında da bir gün her şeyin yıkılıp viran olacağından duyulan korku yer alır. Normaldir.

Ama bilmeliyiz ki, fazla kaygı toplumsal güven duygusunu zedeler; hele sırf Cumhurbaşkanlığı seçimi yaklaşıyor diye yaşanacak “siyasal panik atak” ortamı doğrudan siyaseti yer bitirir. Son pişmanlık da fayda vermez!

Korkudan, kaygıdan kurtulamayız. Ama korkumuzu yönetebiliriz.

Durmaksızın kaygılarımızla yerinmek yerine değerlerimizle övünmek...

Korkularımızı sömürmek, korkularımızla mızmızlanmak değil, korkularımızı yönetmek...

Bireysel düzeyde de, siyasal düzeyde de ihtiyacımız olan şey bu.

*****

fon/DİP NOTLARI
Tıp, “can sıkıntısı”na çare bulsun yeter

Ölümün ilacına gerek yok!

AHMET ÇUHACI

*****

Kitap
Öne çıkmayan güzel kitaplar
TÜYAP’ın 25. İstanbul Kitap Fuarı başladı. 5 Kasım’a kadar açık olacak.

Gerçek şu ki, ben kitapçıları seviyorum; özellikle de küçük kitapçıların kokusunu. Ama benim için fuarların şöyle bir önemi var: Okur artık stoklarında çok seçici ve sınırlayıcı davranan kitapçılarda veya çok satanlara odaklanan büyük kitap marketlerinde asla karşısına çıkmayacak kitaplarla bu fuarlarda tanışabiliyor. Varlığından habersiz olduğu yayınevlerinin standlarına bakanlar çok hoş sürprizlerle karşılaşabiliyor.

Ben de dedim ki, burada hafta boyunca pek medyatik olmayan ama güzel ve derin kitapların adlarını vereyim. Meraklısı bir bakıp karıştırsın. İşte ilk iki örnek.

* Zamanın Ağızları / Eduardo Galeano. Türkçesi: Bülent Kale. Çitlembik Yayınları.

Galeano Latin Amerika’nın en güzel ve özel yazarlarından. Rüzgârla uçuyor sanki. Koca kıtanın bir orasına konuyor bir burasına. Hikâyeler dinliyor, yaşıyor ve sonra onları kitaplarına aktarıyor. Onu okumak “uçmak” gibi...

* Resimde Görünmeyen / A. Ali Ural. Şule Yayınları.

Kendi köşesinde aklın ve kalbin oyasını işleyen ama penceresinden dünyanın dört bir tarafı görünen bir yazar Ural. 10 Yaşındaki Teslime, kaymakamlığın kendisine verdiği kağıda “zeytin yemek istiyorum” yazdığından beri, dünya zeytin gibidir, dünya bir zeytin tanesidir diye düşünen bir yazar. Bu kitaptaki denemeleri sarsıyor, duygulandırıyor, düşündürüyor.

Bu yazı 1,157 defa okundu.