0 0 0000

İyi bir adamdı. Hepsi bu...

Beyin kanamasından yatağa düştüğünde, ona, hatıratını yazacağı bol çaylı, bol sigaralı, bol şiirli uzun ve sağlıklı bir ömür dilemiştim.

Bu kadar dayanması beklenmiyordu aslında.

Ellerinde ‘Karaoğlan’lı kitap ve belgesellerle apartta bekleyen arkadaşlar bu gecikmeye üzülmüşlerdi, hatta kimileri kitabın dağıtımını bile durdurmuştu ama, ‘mukadder son’ kaçınılmazdı.

Buraya kadarmış!

Elimden, hasta düştüğünde yazdıklarımı yinelemekten başka bir şey gelmiyor. Bir de ‘rahmet’ ve yakınlarına ‘başsağlığı’ dilemek...

CHP’nin ve DSP’nin efsanevi genel başkanı Bülent Ecevit’i oturuşu, kalkışı, yürüyüşü, sesindeki ‘kalıtsal çatlaklık’la hatırlayacağız. ‘Lütfen bu hanıma haddini bildirin!’ derken de, ‘Rahşan, hayatım’ diye ünlerken de aynı ses, aynı tını...

Ama nahif bir adamdı. İyi de bir adamdı.

Üç dönem Başbakanlık yaptı. (Üç dönemde, beş kez.)

Üç dönem ülkeye görüp göreceği en büyük yoklukları yaşattı.

Siyaset etme biçimi de ilginçti: Durduk yerde ortaya bir şey atar; bir iddia sözgelimi, bir söylenti, bir ifşaat; ama ‘fikri takip’ fikrinden uzak olduğu, daha doğrusu saflıkla ürkeklik arası bir ‘halet’i yaşadığı için, iddiasının altında kalırdı.

Sonra döner, hiçbir şey olmamış gibi (gerçekte hiçbir şey olmamıştır), o iddia doğrultusunda siyaset üreten muhaliflerini refüze ederdi...

Şimdi ‘ele verirdi’ diyeceğim ama, bütün saflığına, bütün beceriksizliğine rağmen, Ecevit`te törpülenmemiş ‘insan’ bir yan vardı.

O ne işe yaradığı belirsiz ‘inançlara saygılı laiklik’ anlayışıyla Cumhuriyet tarihinin en büyük ‘linç kampanyası’na imza atmış olsa da, onu benzerlerinden ayıran farklı, ufak tefek hususiyetlere sahip bir siyasetçiydi.

Kötü yönetici/iyi niyetli aydın, dürüst politikacı/başarısız devlet adamı, hayalci kolejli/korkak savaşçı gibi.

Ve solcuydu...

Nasıl bir solculuk? ‘Kolhoz ve kooperatif ekonomisi’ni savunmaktan ibaret bir solculuk tabii...

Son yıllarında, CHP’lilerin utangaç bir biçimde dile getirdikleri karma ekonomiye bulanmış ‘serbest piyasa ekonomisi’ne karşı çıkıyor, ‘solda sağlıklı bütünleşme’nin adresi olarak DSP’yi gösteriyordu.

DSP’nin solculuğu ise ‘Atatürk solculuğu’ydu ve meşruiyetini Atatürk devrimlerinden almaktaydı. (Gençliğinde, Ulus gazetesine yazdığı yazılarda Atatürk devrimlerinin ‘gereksiz’ ve ‘biçimsel’ olduğunu ileri sürüyordu. Bir yazısında sormuştu: ‘Şapka devrimi köylüye ne kazandırdı?’ Cevabını şöyle vermişti: ‘Hiç!’)

Sonra da, ‘proletaryanın omuzlarında yükselmek’ten söz etmeye, kendi serüveniyle Şili’nin devrik Başbakanı Allende’nin serüveni arasında benzerlikler kurmaya başladı.

Kendi çapında bir sosyalist, namusu mücessem bir aydın, ölçüye gelmez bir devlet adamıydı...

Şairdi...

Şiirin imgeden, alegoriden, eğretilemeden mamul bir ‘söz sanatı’ olduğunu kavramaktan uzak bir şair üstelik... Bazı şiirleri bizim Özdemir’in yazdıklarının yanında daha bir şiir gibi duruyordu ya, o ayrı...

Hakkını teslim edelim yine de:

Türkiye’de ‘projesi olan tek sosyal demokrat’tı. Bu yönüyle, bugüne kadar ağzından bir tek ‘kalkınma reçetesi’, bir tek proje duymadığımız Baykal’dan da, Karayalçın’dan da, Derviş’ten de ilerideydi.

Başbakanlığının son aylarında bu projesini hayata geçirdi; Karadeniz`in şirin bir ilçesinin şirin bir köyüne şirin mi şirin bir ‘Köy-Kent’ kondurdu.

Hepsi hepsi bu işte...

Bu yazı 772 defa okundu.