0 0 0000

Yaşayan en büyük Alevî-Bektaşî

"Kim?" diye sorarsanız "Reha Çamuroğlu'dur" cevabını veririm. Doğrudan Alevilik-Bektaşilik söz konusu olduğunda en saygıdeğer isim. Sıra dışı entelektüel yeteneklerini, Alevî toplumunu ve tarihini anlamaya ve anlatmaya hasretmiş bir düşünür.
Alevî tarihini ve inancını en katıksız haliyle derleyip yeni kuşaklara kazandıran bir yazar. Alevî-Bektaşî toplumunun sorunlarının çözümüne bütün varlığını cesaretle adayan bir toplum önderi ve siyasetçi. Çamuroğlu'nun "İsmail" romanı, Alevî inancının eksiksiz, üstelik canlı-diri bir fotoğrafıdır. Bir inanç ancak bu kadar gerçekçi ve doğru anlatılabilir. İsmail ile Yavuz arasındaki savaş bir inanç rekabeti olarak sürer. Anadolu boşalır ve İsmail'in yanına gider. Yavuz, bizim padişahımızdır. Ama Yavuz'la İsmail Çaldıran'da karşı karşıya geldiklerinde kendinizi İsmail'in ordusunda bulursunuz. Çünkü Anadolu oradadır. İsmail bir Türkmen beyi, Yavuz ise bir Rum padişahıdır. Savaş sonunda kaybeden halk, kazanan ise devlettir. Ve devlet kazanmakta haklıdır.

"Son Yeniçeri" ise tıpkı "İsmail" gibi bir inancı, Bektaşiliği anlatır. Çamuroğlu'nun aldığı tarih kesiti çok hassastır. Yeniçeriler Alemdar vakasından sonra, son iktidar dönemlerini yaşamaktadır. Vaka-i Hayriye adım adım yaklaşmaktadır. Yeniçeri Ocağı'nın piri Hacı Bektaş-ı Velî'dir. Bektaşilik, Osmanlı ordusunun ana direği olan Yeniçerilerin bağlı olduğu dergâhtır. Çamuroğlu, sabah yıldızı gibi yıldızın en parlak göründüğü ama gerçekte sönmeye başladığı kesiti taraf tutmadan, ama derinlerine nüfûz ederek anlatmaktadır. Osmanlı resmî tarih yazıcılığının "fitne fesat ocağı" olarak baştan sona karaladığı Yeniçeri Ocağı gerçek hüviyetine kavuşmaktadır. Asıl hüviyetine kavuşan sadece Yeniçeri Ocağı değil, Vaka-i Hayriye'den sonra dergâhları yerle bir edilen Bektaşiliktir. Bu roman Yeniçeriliğe ve tabii Bektaşiliğe inandırıcı ve ikna edici şekilde 1826'da yok edilen itibarlarını iade etmektedir. Kulaktan dolma yalan yanlış bilgilere ve önyargılara teslim olmayıp gerçeği merak edenlere, Alevilik için "İsmail"i, Bektaşilik için ise "Son Yeniçeri"yi okumalarını öneririm.

Önceki akşam "Muharrem Orucu" için düzenlenen iftar yemeğinin mimarı işte bu Reha Çamuroğlu idi. Ürküttüğü fincancı katırlarından gelen sese bakılırsa çok önemli bir işi gerçekleştirdi. Onun tabiriyle bu sesler, rahatları bozulan "mahallenin abileri"nin sesleriydi. Başardığı iş ise Alevilik adına çok büyük bir iş. İlk defa Alevilik-Bektaşilik devlet katında, hem de bir Alevî ritüeli vesile edilerek bu kadar üst düzeyde hüsn-i kabul görmüş oldu. Bu inancın yakın geçmişi dikkate alındığında, bu iftar yemeği gerçekten bir dönüm noktasıdır. Yakın zamana kadar Aleviler kendini gizler, inancını toplum içinde açıklamazdı. Alevilerin göğüslerini gere gere karışık ortamlarda inançlarını ikrar edebilmeleri, Aleviler tarafından bile önemli bir aşama olarak kabul edildi. Bugün devlet ricalinin tam kadro hazır bulunduğu bir Muharrem Orucu iftarı, çok daha ileri bir aşama. Alevi-Bektaşi inancının karşılaştığı sorunların çözümü için parlak bir başlangıç noktası. Toplumun bütünü ise toplumsal barışa, ülkenin birlik ve dirliğine önemli katkılar sağlayacak bir gelişmeyi izliyor. Geleneksel Sünni-Alevî gerginliği devlet katında yumuşatılıyor ve inşallah tarihe gömülüyor.

Alevîliğe özgü aforoz kurumunu yani "düşkünlük" cezasını işleten "mahallenin abileri"nin durumdan rahatsız olmaları normal. Bu yeni aşama, Alevi toplumu için ileri bir aşama, ama bu toplum üzerinde güç sahibi olanların ise sonu. Alevî inancının devlet katında "normalleşmesi" kapalı devre işleyen güç merkezlerinin anlamsız hale gelmesi demek. Bu iftar yemeği artık bir milad olacak ve hiçbir şey eskisi gibi kalmayacak.

Reha Çamuroğlu'nu, Alevî-Bektaşî toplumuna ve dolayısıyla Türkiye'nin huzuruna yaptığı büyük katkıdan dolayı kutlamamız gerekir. Sayesinde siyaset de itibar kazandı; çünkü karşımızda bir toplumun temsilcisi olarak o toplum üzerinde siyaset yapan biri değil, o topluma hizmet için siyasette var olan biri duruyor.

zaman

Bu yazı 1,016 defa okundu.