0 0 0000

Sokak yazarı

Eyüp Can'a Radikal'in yeni döneminde başarı ve bol müşteri dilerim.
Ama şu "sokak yazarı" meselesini başımıza sarmasaydı keşke!

Yanlış anlaşılmasın; kendim için korkuyorsam ne olayım. Hani, bizimkiler de beni iteklerse arkamdan diye bir endişem yok. En azından yaş haddinden sıyırtırım diye düşünüyorum.

Benim derdim, hem halka hem de gazeteci milletine yanlış umut verilmesin... Genç köşe yazarı adayları da kendimizi mesleğimize hazırlıyoruz diye ha babam, de babam sokakları arşınlayıp durmasın.

Önce şu köşe yazarlığı üzerine bitmek tükenmek bitmeyen muhabbete genel bir eleştiri:

 Artık her önüne gelenin kendine göre bir köşe yazarlığı tarifi yapmasından gına geldi gerçekten.

Yazar birinci tekil şahıs mı yazmalıymış, birinci çoğul şahıs mı... Haftada kaç gün yazması gerekirmiş... Kendinden ne kadar bahsetmesi uygun kaçarmış... Halkın sözcüsü mü yoksa öncüsü mü olmalıymış... Muhabirlerden rol çalıp köşesinde haber özetlemesi doğru muymuş... Bir gazetede kaç yazar olması makulmüş...

Ve işte son tartışma: Sırça köşkünden ahkâm mı kesmeli, yoksa "hakikati" bulmak için yollara mı düşmeliymiş...

Bütün bu soruların gerisinde tek tip bir köşe yazarlığı arayışı olduğunu fark ediyorsunuzdur herhalde.

Her yiğidin bir yoğurt yiyişi olacak da her köşe yazarının bir yazışı olmayacak mı? Neden boyuna kurallar koyup duruyorsunuz? Tartışılan bütün bu konuların yazardan yazara değişen şahsi seçimler olduğu, zaten yazarın şahsi seçimi ile okur tercihleri buluşuyorsa başarının, buluşmuyorsa başarısızlığın geldiği, bunun dışında herkesi belli bir köşe yazarı prototipine uydurmaya çalışmanın hem saçma hem imkânsız ve hem de son derece yanlış olduğunu anlamak için daha ne kadar tartışmanız gerekiyor?

X x x

Bizi sokaklara çağıran güncel tartışmaya dönersek...

Ben bunca yıllık meslek hayatımda, gerçekleri görmenin insanın nerede konuşlandığına bağlı olmadığını o kadar çok gördüm ki...

 "Kitlelerin nabzını elinden bırakmayan" nice gazetecinin burnunun dibindeki "gerçek"lere tamamen körleşebildiğine o kadar çok tanık oldum ki... "Sokağa" sadece ve sadece kendi kafasındaki şablonları doğrulamak üzere çıkan ve "sokakta" karşılaştığı gerçekler, kendi kafasındaki şablonlara uymayınca o şablonları sorgulamak yerine gözlerini şaşılaştırıp görmeyi istediklerini yazan o kadar çok gazeteci ile çalıştım ki...

Gerçekleri görmek her şeyden önce cesaret işidir...

Gerçekleri görme cesaretiniz yoksa nerede konuşlandığınız hiç fark etmez.

Kaldı ki, ben bu sokaklara çıkma teklifinde kötü bir popülizm de seziyorum. Hani, sanki bütün "gerçekler" sokaklarda gizli de bize düşen tek iş çıkıp onları bulmak... "Sokaktaki adam" bütün bilgeliği ile köşe başında seni bekliyor. Ona sor, o bilir, o her şeydir, o bütün erdem ve irfanın kaynağı, taşıyıcısıdır...

İşte bu noktada duralım.

Tamam, demokratız demokrat olmasına da onun ne olduğunu unutmadan. Sokaktaki adam ülke yönetimini belirlemede ne kadar tek otorite ise benim zihnimi, düşüncelerimi ve kalemimi yönlendirmede o kadar yetkisiz ve yetersizdir.

Sokaklara çıkma fetişizmi, yazarı nabız tutmak, düşüncelerini test etmek ve zenginleştirmek amacından koparıp devşirmeciliğe, anketörlüğe kadar sürükler. Ve sık sık şu cümle ile karşılaşırsınız yazılarında: "Halk şöyle istiyor, böyle düşünüyor..." Peki de kardeşim sen ne

düşünüyorsun? O kadar kamuoyu meraklısı isen, bu konunun uzmanı olan araştırma şirketlerinin raporlarını bas köşende.

Halkın karşısında boynumuz kıldan incedir elbet ama sadece kamusal alanda... Şu naçiz zihnim söz konusu olduğunda alimallah teline bile dokundurtmam.

Bu yazı 1,174 defa okundu.