0 0 0000

Âkif’i anlamak

İstiklal Marşı’nın kabulünün doksanıncı yılı… Bu sebepten Âkif Yılı ilan edildi 2011. Bu demektir ki, bu sene pek çok kurum ve kuruluş, pek çok sivil toplum örgütü Âkif’i anmak, İstiklal Marşı’nı anlatmak için faaliyetler düzenleyecekler. Pek çok yazarımız Âkif kitapları yazacak, TV’lerde Âkif belgeselleri gösterime girecek ve uzmanların  katılımıyla nice programlar yapılacak.

Madem Âkif yılı, bütün bunlar olmalı.

Madem İstiklal Marşı’mızın doksanıncı yılı, bu destanı yeniden ve yeniden okumalı.

Âkif’i konuşmak, geçen asırdan başlayarak devam ede gelen hikayemizi konuşmaktır. Problemlerimizi, ulusçu fikirleri, ihtilalleri, Balkanlar’da Osmanlı’ya karşı açılan isyan bayrağını, şiddeti, yoksulluğu, Abdulhamid’i, değişen ve bozulan toplumu, Cihan Harbini, Çanakkale’yi, Arap İsyanı’nı, Servi, dağılan umutları, kadın haklarını, geri kalmışlığımızı, hurafelerimizi ve donuklaşan zihniyeti konuşmak…

Âkif’i konuşmak, Milli mücadeleyi Anadolu’ya sıkışmış büyük bir milletin varlık mücadelesini, yoksulluklar ve hastalıklarla birlikte azim ve kararlılıkla inşa edilen Cumhuriyeti, kendi toprağında yeniden dirilen bu büyük milleti, devrin siyasetini, ayak oyunlarını, iktidar mücadelelerini, ihtirasları ve hırsı konuşmak…  En önemlisi de bu ihtiras ve hırs ortamından bıkmış usanmış, kûşe-i vahdete çekilmek için gönüllü sürgünü tercih etmiş bir şairi konuşmaktır.

O, bu millete sadece İstiklal Marşı yazmadı…. Bir şair, bir münevver, namuslu bir mütefekkir  olarak, kalemini bu milleti uyandırmak için kullandı. İstiklal Marşını yazmasaydı da, yine o, Milli Şairdi; bizim şairimiz… Toplumun dertleriyle hemdert olan şair.

Berlin’i, Çin ü Maçin’i ve Necit’i yazdı… Bir mücadelenin içinde, yeniden derlenip toparlanmanın ve yeniden var olmanın imkanlarını arayan büyük bir ruh.

Bu büyük ruhu tanımak için yapılan her türlü faaliyet takdire şayandır.

Genç neslin şiirle, güzel Türkçeyle ve şair duruşuyla buluşmasını sağlayan bir yıl geçirmeyi umarım. Zira Âkif, bu toprağın sesidir. Bizim sesimiz, bizim soluğumuz. Yazılan bizim destanımız. O destan okunmalı, anlaşılmalı, o destana hayat veren şair tanınmalı ve tanıtılmalı.

Bugün Âkif’in derdine vâkıf olamayanlar, onun ufkunu idrak edemeyenlerin kafaları karışık. Kafaları karışık, zira Milli Mücadele ruhundan uzak düşmüşler… Tıpkı Ali Kemal’ler gibi, o mücadeleyi küçük görüyorlar ve Âkif’in üzerinden bir kesimi ötekileştirmeye çalışıyorlar.

Her dönemin Âli Kemâlleri vardır…. Ama Âkifleri de var. Zira Âkif,  her hangi bir komplekse kapılmadan bu milleti sevmenin ve bu millete hizmet etmenin mutluluğunu yaşadı. O yüzden şiirleri bize tesir eder. Yaşadıklarını, inandıklarını ve gördüklerini yazdı. Bu yüzden o, milletimizin hafızasıdır, tarihidir.

Bu tarihi sevin ya da sevmeyin, ama o sizin tarihiniz; onu anlamaya ve anlamlandırmaya çalışın. Tarih, anı iyi anlamamızı ve yarını güvenle kurmamızı sağlar. Nedir imkanlarımız? Nedir eksikliklerimiz? Nedir derdimiz?

Elbette Âkif bir tarihçi değil. Fakat şurası kesin, milletine sevdalı bir sanatkar olarak yaşadığı şehrin, milletin ve hayatın sadık bir tanığı. O yüzden Âkif’i okumak, bizi tarihe, düşünceye, değere ve maneviyata alıp götürür.

Bu sene Âkif yılı… Onu, eserlerini ve bilhassa Mehmetçiğe ithaf ettiği İstiklal Marşımızı konuşacağız. Ancak bir endişem var, onu dile getirmek isterim. Nedir o? Âkif’i konuşurken, anarken, tüketmeyelim.  Basmakalıp okumalar ve konuşmaların yerine, dönüp yeniden ve yeniden Safahat’ı okuyalım. Kim bilir belki bu okumalar Âkif’le empati kurmamıza imkan verir de onu olduğu gibi anlar, yeniden üretiriz. Kim bilir?

Bu yazı 3,492 defa okundu.