0 0 0000

Denktaş'ın vasiyeti

Oğlu söylüyor: Babası sekiz aylık hastalığı boyunca kulağına hep aynı vasiyeti tekrarlamış: KKTC'yi ilelebet yaşatmak!
İyi ki oğlu da politik olarak onunla aynı fikirde. Aksi, ne büyük bir çıkmaz olurdu, düşünebiliyor musunuz? Ya, babanızın vasiyetini çiğneyerek doğru bildiğinizi savunacak ya da kendinizi çiğneyip babanızın vasiyetini yerine getirmek için uğraşacaksınız.

"Yükselen bayrağı indirmemek"

Rauf Denktaş'ın bu vasiyeti hiç kimse için şaşırtıcı olmadı şüphesiz.
Biz onun, 1983'ten beri hayatını adadığı davanın "Yükselen bayrağı indirmemek" olduğunu biliyorduk. Denktaş 1983'ten bu yana ne yaptıysa, 83'te KKTC ilan edilerek yapılan büyük hatanın sürdürülmesi için yaptı.
Evet, KKTC'nin ilanı Türk dış politikasının en büyük hatalarından biriydi. Türkiye'nin garantörlük hakkını kötüye kullanması olarak adlandırabileceğimiz ayrı devlet ilanı hem birinci müdahalenin haklılığına gölge düşürdü hem de Türkiye'yi uluslararası planda haksız zemine taşıdı ve yalnızlığa mahkum etti. (Bu faslı daha önce defalarca yazdığım için uzatmıyorum.)
Ama Denktaş ve Türkiye'deki siyasi müttefikleri için bütün bunların önemi yoktu. Onlar sadece tek bir şeyi düşünüyorlardı: Madem ki ayrı bir Türk Devleti bayrağının yükselmesi için bir fırsat doğmuştu, yükselen bayrak inmemeli, bunun bedeli neyse ödenmeli ve KKTC dünya tarafından tarihi bir emrivaki olarak kabul edilinceye kadar sabredilmeliydi.
Temel misyon böyle belirlenince, doğal olarak iki kesime dayanan bir ortaklık devleti filan yetmiyordu Denktaş'a. KKTC'nin bugünkü durumunu olduğu gibi koruyan ve yasallaştıran bir formülasyon dışında hiçbir şey kesmiyordu onu.
Yani:
İsterse küçük olsun, fakir olsun ama ille de benim devletim olsun...
İsterse yasa dışı olsun, dünyada kimse tanımasın ama ille de benim devletim olsun!
İsterse memur maaşları bile dışarıdan gelsin ama ille de bir devlet olsun!
O devletin içinde yaşayacak insanlar ne dermiş, ne istermiş, nasıl olursa mutlu ve müreffeh bir hayat yaşarmış, "ille de benim devletim" diye tutturulup o insanların Avrupa Birliği'ne dahil olmaları engellenirse neler kaybederlermiş... Bütün bunlar tali meselelerdi... Aslolan devletin bekasıydı. Belli bir konjonktürde kurulmuş olan o devletin ilelebet sürmesi, sancağının ilelebet dalgalanmasıydı!

İnsan bayraktan daha kutsaldır

İşte ben Denktaş'ın (ve Türkiye'deki müttefiklerinin) devlete ilişkin bu temel bakışına kökten karşı olduğum için onun "dava"sına da hiçbir zaman sempati duymadım.
Çünkü benim için, insan devletten önce geldi hep. Bir devlete sahip olmayı, o devletin bekası için çalışmayı hiçbir zaman kendi başına bir amaç olarak görmedim. İnsanın bayraktan daha kutsal olduğunu düşündüm hep. Bayrağın yükseklerde dalgalanması ancak o bayrağın altında mutlu, müreffeh ve özgür insanlar yaşıyorsa bir anlam taşıdı benim için.
Evet, o bir dava adamıydı. Ama benim açımdan, en azından 1983'ten beri yanlış bir davanın adamıydı...
Eğer şimdi denilenler doğruysa, yani Annan Planı oylaması sırasında Denktaş'ı karşılarına almayı göze alıp çözümden yana tavır alanlar bugün onun çizgisine geldilerse, Denktaş'ın vasiyeti yerine gelmiş ve dava adamı davasını kazanmış olacak.
Ama bu durum benim gözümde bu davayı haklı bir dava haline getirmeyecek. Ben yine, orada bir Türk bayrağı dalgalanıp dalgalanmadığına değil, o bayrağın dalgalanması uğruna ne bedeller ödendiğine bakacağım.


bugün

Bu yazı 1,167 defa okundu.