Dananın kuyruğu nerede kopuyor?

18 Ocak 2008 21:31 tsi
Devlet sırrı, mahkeme yasağı derken işte dananın kuyruğunun koptuğu yer! Belki de demokrasinin bütün büyüsü şeffaflıkta saklı. Soru sormanın bile rahatsızlık sebebi olduğu bir yerde yaşıyoruz. Sorma 'devlet sırrı.' Sorma 'mahkeme yasağı.' Sorma 'güv

Ahmet Böken / Samanyoluhaber

Belki de demokrasinin bütün büyüsü şeffaflıkta saklı.

Soru sormanın bile rahatsızlık sebebi olduğu bir yerde yaşıyoruz.
Sorma 'devlet sırrı.'
Sorma 'mahkeme yasağı.'
Sorma 'güvenlik gerekçesi.'

Sorulardan korkan bir sistemin, cevaplarla yüz yüze gelince hali nice olur?

Alın size son Dağlıca örneği.
Bu konuda yayın yapan basın kuruluşlarına soruşturma açılacakmış.
Niye?
Yayın yasağını deldikleri, adaletin tecellisini engelledikleri, davanın sıhhat ve selametine gölge düşürdükleri gerekçesiyle.

Belki de fazla soru soruyorlar..
'Kim, nerede hata yaptı'yı çokça sorguluyorlar..
Baskında herhangi bir ihmal olup olmadığını, derinlemesine araştırmak istiyorlar diye.

Oysa medya mensupları, 'bir daha böyle büyük acılar yaşanmasın, mehmetler toprağa düşmesin, anneler ağlamasın' diye, konunun üzerine bu kadar eğiliyorlar.

Aynı zamanda da mesleklerinin gereğini yerine getiriyorlar.
Çünkü bunun için varlar.

Birileri “Biz ne dersek o.” diyebilir.
Ama bilinmesi gereken bir şey var:

Açık toplumlarda işler “Ne diyorsak o.” mantığı ile yürümüyor.
İnsanlar şöyle ya da böyle, olup biten hakkında birşeyler duyuyor, kanaat sahibi oluyor.
Medya mensuplarına düşen sorulacak yerinde sorular ve alınacak doğru cevaplarla, gerçeği ortaya çıkartıp, insanların yanlış bilgi/görüş sahibi olmasına engel olmak.

Hatırlayın...

Kendini dünyanın ‘NUMBER ONE’ı olarak gören ABD’nin, 1 numaralı ismini, tek bir belgeselci ne hallere düşürdü.

Michael Moore adındaki otistik görünümlü ama kafası zehir gibi çalışan adam, Mr. President'i yerden yere vurdu..

Başkan “Ben ne dersem o” diyordu.
Ama bütün dünya aylarca onun, bir belgeselle çizilen karizmasını konuştu.
Fahrenheit 9/11 dünyanın dört bir yanında ödül üstüne ödül aldı, Anti-Amerikanizm'in görüntülü manifestosu oldu.

Peki bu tür olayların medya (kamu vicdanı) tarafından sorgulanması sürecinde kurumlar yıpranıyor mu?

Bir ölçüde, evet.
Ama asıl yıpranan, yıpranması gerekenler oluyor.
Yani kurumları kötü idare edenler.
Yani aldıkları paranın hakkını vermeyenler.

Şeffaflık, denetime açıklık ve gerektiğinde sorgulanabilir olma hali, kötü yönetimleri hırpalamakla kalmıyor, yönetime talip olanları da ne tür bir sorumlulukla karşı karşıya oldukları konusunda uyarıyor.

Onlara her hatanın bir bedeli olduğunu söylüyor.

“İşinin hakkını vereceksen otur o koltuğa veya hiç yaklaşma.” diyor.

“Unutma! Yapamazsan gidersin. Yerine senden daha iyisi gelir.” diye eklemeyi de ihmal etmiyor.

Kısacası derlenmeyi, toplanmayı, daima diri, daima zinde kalmayı sağlıyor.

Demokrasinin bir ülkeye en mühim getirisi ŞEFFAFLIK olsa gerek.
Şeffaflık günle, güneşle, oksijenle temas anlamına geliyor.
Ki bu da kokuşmayı önlüyor.

Bugün statükonun çağdaşlık karşısındaki en büyük direnci, işte tam bu noktada başlıyor.

Bir başka deyişle dananın kuyruğu burada kopuyor.

 

Bu haber 309 defa okundu.