Dizilerde Kürt düşmanlığı!

Amerikan Filmlerinde çok bildik bir denklem vardır. Beyaz adam iyidir. Siyah adam suçludur, kötüdür. Ancak beyaz adamın en güvendiği yardımcısı da siyahtır. Filmin sonunda bu siyah adam, şefi beyaz adamı kurtarmak için kendini feda eder ve ölür. Seyircinin kalbini bu fedakarlıkla kazanır.
Filmin sonunda kötü siyahla da ölür. Eğer filmin devamı çekilecekse bir tanesi ağır yaralı kurtulabilir belki ama bunun konumuzla ilgisi yok.

Latin Amerika ülkelerinden bile daha fazla dizinin çekildiği ve ekranlarda döndüğü bir ülkede yaşıyoruz. Çekimlerde neredeyse İstanbul’un tüm semtleri kullanılıyor. Ağa ve aşk dizilerinin senaryoları karbon kopya yoluyla çoğaltılmış kadar birbirlerine benziyor.

Yapımcılar da farklı alanlar keşfetmeye çalışıyor.

Son zamanların en popüler konusu ise terör. Bugüne kadar hiçbir dizide karşılaşmadığımız cümlelerle karşılaşıyor, sahnelere şahit oluyoruz.

Hangi dizilerden bahsediyoruz:

Kurtlar Vadisi – Pusu: Kurtlar Vadisi eskiye göre daha ehlileşmiş durumda. Polat burada sadece teröristlere karşı değil, derin devlet güçlerine de karşı. Yani, Muzaffer Tekin’de düşman.

Pars – Narkoterör: Bıyıkları ekrandan sarkan bir jön, komutan abisinden görüş alıyor ve her bölümde tonlarca Kürt’ü haklıyor. Senaryosu en pervasızca yazılan dizi bu.

Gazi: Türk ramboları başrollerde. Tüm askerler yakışıklı, çok cesur ve çok kaslı. Dizinin senaryosunu yazanların askerlik mesleğiyle ilgili zerre kadar bilgisi olmadığı konusunda yoğun eleştiri var. Dizinin hiçbir gerçeklik kaygısı yok gibi duruyor.

Köprü: Dizinin odak noktası zaman içinde teröre kaydı. İlk başlarda idealist bir valinin hikâyesi anlatılıyordu. Ancak şimdi bol bol çatışma görüyoruz.

Tüm bu dizilerin ortak yanı ise beyaz adamın Türkler, siyah adamın ise Kürtler olması. Kürtler çirkin, hain, kirli işler içinde ve sonunda ölü. Beyaz adam Türkler ise kariyer sahibi, yakışıklı, düzgün vücutlu ve sonuna kadar sağ.
Bir de Beyaz adamın yanındaki iyi siyahlar var. Ancak bu yardımcı roldeki iyi siyahlar, tüm siyahlara karşı az da olsa sempati duymak için seyirciye hiç de yardımcı olmuyor.

Kısacası; her gün birkaç saat televizyon karşısında gafil avlanıyoruz ve yatağımıza düşmanlık hisleriyle uzanıyoruz.

www.iyibilgi.com Analiz