Artık sadece cenazelerde kucaklaşmayalım!

Hakkari'nin Şemdinli ilçesinde mayın patlaması sonucu yaralanan Muzaffer Gültekin tedavi gördüğü GATA'da şehit oldu...

Cenaze töreni yüreklerimizi dağladı. Oğlunun tabutuna sarılıp gözyaşı döken baba Hasan Gültekin ve anne Zehra Gültekin ile yakınları Kürtçe ağıtlar yaktı…

Orada bulunan subaylarla kucaklaştılar…

Ama bir saniye… Tekrar edeyim isterseniz! Şehidin yakınları Kürtçe ağıtlar yaktılar!

Ve kimseler ses çıkartmadı tabi. Aksine büyük bir saygı ve derin bir hüzün içinde dinlediler Kürtçe ağıtları…

Vatan bölünmedi, milletimizin içinde fitne çıkmadı, dünyanın sonu gelmedi, hiçbir şey olmadı!..

Kaldı ki Şehit Muzaffer’in “şahit” olduğu ilk Kürtçe sözler de değildi kendi cenazesinde söylenen. 

Anne babası kendisini vatana millete sadık bir evlat olarak yetiştirirken kendisiyle hep Kürtçe konuşmuşlardı.

Muzaffer Gültekin Kürtçe konuştu, Kürtçe düşündü, Kürtçe türküler söyledi; şehit oldu ardından Kürtçe ağıtlar yaktılar.

Muzaffer şehit oldu! Ve etnik mensubiyeti buna mani olmadı! Tıpkı bu topraklar için toprağa düşen binlerce vatan evladı gibi... 

Subaylarımız onu ve ailesini bağırlarına bastılar… Yıllar boyunca Kürtçe konuşması yasaklanmış olan şehit ailesini subaylarımız bağırlarına bastılar…

***

Resmini göremedik ama diyelim ki Şehit Muzaffer’in annesi “türbanlı” bir kadın…

Kulağınıza çok acayip gelmiyor değil mi? Zira siz de pek çok sefer ekranlarda “türbanlı” annelerin şehit oğullarını “vatan sağ olsun” diyerek toprağa verdiklerine şahit oldunuz değil mi? Onun için siz de benim gibi “hiç ‘türbanlı’ kadının oğlu şehit olur muymuş demiyorsunuz değil mi? Şehit Muzaffer’in annesinin türbanlı olmasını farz etmem size çok acayip gelmiyor değil mi?..

Madem öyle devam edelim. Diyelim ki Şehit Muzaffer’in annesi türbanlı bir kadın. Böyle olsaydı bile yine subaylarımız kendisini bağırlarına basarlardı değil mi? Hem de hiç tereddüt etmeden... 

Askeri gazinoya girerken sıkıntı çıkardı, askeri hastanede belki sorun olurdu. Son düzenlemelerden sonra bile rektörler üniversiteye almazlardı.  Ama kendisini bağırlarına basarlardı.

Yine de irtica gelmezdi, “mahalle baskısı” olmazdı, ülkemiz “karanlıkların” içinde kalmazdı… Zaten kalmadı da değil mi?

Hatta bu ülkeye aydınlıkları getirecek olan insanları türbanlı ve Kürt kadınların oğulları korumuyor mu? Ve başı açık ve Türk kadınların oğulları korumuyor mu?

Daha nasıl anlatabilirler bu insanlar Kürtçe konuşuyor olmalarının ya da olmamalarının, “türbanlı” olmalarının ya da olmamalarının devletlerine olan sadakatlerine bir halel getirmediğine, getirmeyeceğine?
 
Devletimiz ve onun kurumları sadece cenazelerde mi inanacaklar bunun böyle olduğuna?

Birbiriyle uzlaşan kurumlarımızın kendi toplumlarıyla çoktan uzlaşma vakti gelmedi mi?

www.iyibilgi.com analiz Erkam Can