'Elinin altı'ndakini anımsayacak mı?

Günümüz Batı çevreciliği orijinal değil, sadece de-forme edilmiş. Bu haliyle ona karşı alternatif bir çevrecilik üretmek hayli zor. Çünkü oturmuş, yaygın ve güçlü bir lobi silahına sahip.

Ancak daha pratik bir çözüm mümkün. O çözüm, modern (!) çevreciliğin orijinal hali. O da, yol açmak ve hakikaten öyle olsa bile Türkiye’de çevreci grupları “marjinal” olarak nitelemekten vakit ayıracak Başbakan’ın elinin ve “zihninin altında” bulunuyor.

Çağdaş veya Batı tarzı olarak “isimlendirilen” bugünün çevre platformları, konu “yeni” sayılsa da, “tecrübeli” sayılacak bir geçmişe sahip. Tecrübeden kastımız, resmi devlet kurumları ile NGO sayılan bu türden hükümet dışı organizasyonların çekişmeleri.

Fransız istihbarat teşkilatlarının Greenpeace’in “Rainbow-Gökkuşağı” gemisini batırmak zorundan kaldıkları unutulmamalı. Bu tek örnek bile, bu tür organizyonların ne denli rahatsız edici olabildikleri gösteriyor.

Elbette bu kötü bir örnek ve böyle bir üslup bulunmuyor. Keza, bu organizasyonların genellikle gönüllü esası ile çalışıyor, gelirlerini de bağışlardan eldeliyor sayılsa da, büyük çevre yapılarının ardındaki sermaye de tüm boyutları ile bilinmiyor.

Zaten bilinse de, beklentileri farklı bile olsa bu “yardımseverlere” övgüden başka bir şey söylenemez! Başbakan’a küresel çevre örgütlerinin gücü hakkında en yakın örnek olarak Al Gore anımsatılmalı.

Gore’un ABD’nin çok ötesinde global bir seçim kampanyası gibi yürüttüğü, çevre duyarlılığı hareketi, sayısız ülkeyi kapsadı, yüzlerce sinema salonunda filmi gösterildi. her ülkede 10 binlerce kişi tarafından alkışlandı, hem yerel hem de küresel otoriteler/kurumlar tarafından takdir edildi.

Bu kampanya onu az daha ABD Başkanlığına, hatta yardımcılığı’na yeniden taşıyordu. Bunların hepsi günlük yaşantımızda film şeridi gibi izlediğimiz, “önemsiz” yaftası astığımız gelişmeler.

Ama yine çevre duyarlılıklarının propaganda silahı olarak da etkin biçimde kullanıldığı hatırda tutulmalı.

Doğa hayatının doğası!

Petrol üretimini kısan bir ülkenen tankerinden sızan atıkların görüntüleri veya savaş sırasında ölen/yaralanan hayvanların görüntüleri, bazen en güçlü silahlardan daha yıkıcı etki yaratabiliyor.

Çevre bilincinin örgütlenmesi Türkiye’de de hızla gelişiyor. Bu yüzden Başbakan’ın bu mimariyi küçümseyerek karşısına alması çok iyi bir fikir değil. Kaldı ki, dünyanın kurtarılması gibi “uhrevi” bir söylemi ana politik tema gören bir dile karşı ne söylenebilir ki?

Bu siyaset tekniği açısından iyi düşünülmesi gereken bir kulvar. Bu düşünme sürecinde Başbakan çok zaman kaybetmemeli. Çünkü yapması gereken çevreci örgütlere savaş açmak veya küçümsemek değil.

Tam tersine bir yandan destek olurken, bir yandan da savunulan fikirlerin orijinalini anımsamalı ve öğretmeli. Çünkü yukarıda dediğimiz gibi, modern çevrecilik hareketinin de-forme olmamış ilk hali bu toprakların kültüründe ve bilgisinde bulunuyor.

Başbakan bunu “anımsadığında” işi hayli kolaylaşacak!