O ülke neden susuyor?

Tüm dünya olası bir Pakistan-Hindistan gerilimine kilitlenmiş durumda. Başta CNN olmak üzere uluslarararsı haber kanalları özel yayınlarını eksik etmiyor. Batılı basın kuruluşları Hindistan’da 170 kişinin ölümüyle sonuçlanan saldırıyı manşetlerinden indirmiyor. Üstelik ‘gelişen haber’ şeklinde canlı olarak tüm haberleri son dakika aktarıyor.

Aktütün gibi

Durum elbette Hindistan için vahim. 2009’un başlarında seçime gidecek olan ülkede iktidar muhalefetin sert eleştirileriyle karşılaşıyor. Bizdeki Aktütün saldırısı sonrasında yaşanan istihbarat açığı tartışmaları ülkede de yaşanıyor. Zira saldırıdan iki hafta önce tam üç adet “Bombay’a çok ciddi eylem” istihbaratı gelmiş. Üstelik saldırı başladıktan sonra –yine tıpkı Aktütün’de olduğu gibi- Kara Kediler olarak adlandırılan özel timler Delhi’den Bombay’a tam 10 saat sonra gelmiş. Hindular –tıpkı bizim gibi- neden istihbarat olduğu halde gerekli önemler alınmadı diye soruyor. Bunun üzerine –bu kez bizden farklı olarak- İçişleri Bakanı ve Ulusal Güvenlik danışmanı istifa etti. Üstelik yaklaşan seçimlerde bu saldırıların Hindistan’daki milliyetçi muhalefet partisi BJP’yi güçlendireceği, dinsel nefretim körükleneceği ve ülkenin radikal bir pozisyona girebileceği endişesi taşınıyor. Daha önce Hindistan’daki Müslümanların karşı karşıya kaldığı toptan cezalandırmaların artabileceği endişesi var. Bu kaygılar pek de haksız sayılmaz. Çünkü Hindistan elinde canlı kalan tek saldırgandan aldığı bilgilerle Pakistan’ı suçluyor. Hükümet güvenlik alarmını savaş hali seviyesine çıkarmış durumda.

Pakistan gerçekten suçlu mu?

Manşetlerden düşmeyen ve Rice’ı apar topar Hindistan’a gitmeye zorlayan, Başbakan Erdoğan’ı Pakistan Devlet Başkanını arayarak “arabulucu olabiliriz” diye harekete geçiren bu gerginlik iki ülke için ilk değil. Daha önce 2002 yılında da yine benzer bir saldırı sonrasında iki ülke ordusu sınırda karşı karşıya gelmiş, araya ABD’nin girmesiyle tansiyon düşürülmüş ve 2004 yılında barış görüşmeleri başlamıştı.

Dünya ile iletişimini güçlendirmek isteyen, üstelik Başkan Obama’nın seçim stratejisinde doğrudan hedef aldığı, Müşerref sonrası bir dizi istikrarsızlıkla boğuşan, sınır geçişlerini kontrol edemediği gerekçeçsiyle Afganistan’la da arası bozuk olan Pakistan’ın yeni dünya düzeninin taşları yerine otururken kör gözüm parmağına Hindistan’ı vurması akıl alacak gibi değil.

Zaten Pakistan’lı yetkililer de bunu söylüyor. Ve ellerinden geldiğince Hindistan’a yardım etmek istediklerini üst düzey istihbaratçılarını ülkeye göndererek gösteriyor. Ancak saldırganların Pakistan’da eğitim aldıkları ortada. Üstelik adını daha önce duymadığımız ancak Hindistan’ın yakından tanıdığı ikinci Bin Ladin olmaya aday bir isimden de bahsediliyor: Davut İbrahim. Eskiden Pakistan ordusunda görevli bu isim Hindistan’a yönelik saldırıların sorumlusu olarak gösteriliyor.

Pakistan-Hindistan savaşından kim ne kazanır?

Pakistan suçlamaları reddetse de saldırı artık uluslararası bir krize dönüşmüş durumda. Herkesin korktuğu gibi Hindistan kendi halkına bir suçlu göstermek ve küçük çaplı da olsa cezalandırmaya gitmek durumunda. Analistlerin endişesi bu küçük çaplı cezalandırmanın konvansiyonel çatışmaya dönüşme ihtimali. Bu yüzden herkes sağduyu telkin ediyor.

Ancak şunun yanıtı yok: 2004’te başlayan barış süreci bu saldırıyla neden sabote edilidi? Barış sürecinin aksamasından kim kazanç sağlıyor? Örneğin Afganistan yüzünden Pakistan’la arası bozulan ABD Pakistan’ı batısıyla değil, doğusuyla mı meşgul etmek istiyor? Ya da Hindistan’daki Müslümanlar artık dayanılmaz bir hal alan baskılar sonucu gerçekten uluslararası kamuoyunun dikaktini üzerine mi çekmek istedi? Pakistan, açıkça değil ancak istihbaratı aracılığıyla Hindistan’ı mı cezalandırdı? Saldırıya İngiliz vatandaşlarının da katıldığı şeklindeki haberler Londra tarafından neden yalanlanmadı? Yeni mücadele alanı Ortadoğu’dan Orta Asya’ya tekrar kayarken bu saldırının zamanlaması dikkat çekici değil mi? Bu soruların şimdilik yanıtı yok. Üstelik Çin’in tüm bunlar olurken, yanıbaşında nükleer savaş ihtimali doğarken suskunluğunu koruması, hiç bir şey söylememesi dikkat çekiyor. Rice Hindistan’a doğru yola çıkarken Çin Devlet Başkanı Hu Jintao AİDS’li çocukların başını okşuyor. Her ne kadar uzmanlar Çin’in uluslararası konularda konuşmamayı yeğlediğini söyleseler de kimileri de bu krizin her hangi bir kriz olmadığını, hemen Çin’in yanıbaşında olması nedeniyle Pekin’in kayıtsız kalmasının şaşırtıcı bulunduğunu söylüyor. Yani bu sorunun da yanıtı henüz bulunmadı, tartışılıyor: Çin neden susuyor?

www.iyibilgi.com özel